Odcinek 1, part 2

Vera od początku mnie rozśmieszała. To spojrzenie, mówiące "Jestem od ciebie lepsza - we wszystkim" . Naprawdę była lepsza we wszystkim, o ile chodziło o modę, makijaż. To ona dominowała w mojej szkole. O ile dobrze mi się wydaje, chodziła niemal ze wszystkimi chłopakami w szkole. Tygodniowy związek to był jej rekord. Nie pamiętam, aby chodziła z kimś dłużej. No chyba, że swoimi 'psiapsiółami' - Niką i Aidą.
One zachowywały się jak zakochane w swojej pańci, pudelki. Skakały wokół niej jak zaczarowane.


- Powiedziałam coś.. Nie raczysz odpowiedzieć? - zaśmiała się, ale jej spojrzenie mogło mnie zabić, za takie zachowanie w jej obecności.
- Ah, no tak. Vera coś do mnie mówiła? Nie słyszałam. Zapatrzałam się na Twoją nową kieckę. Jest śliczna. - powiedziałam przesłodzonym głosem, co jeszcze bardziej ją wkur.. wkurzyło.
- Jak śmiesz się do mnie odzywać w taki sposób. - wściekła się.

I oto mi chodziło. Im bardziej jest wściekła, tym lepsza zabawa.
Vera zaczęła dreptać w miejscu. Na jej policzkach wylewały się rumieńce. Oho, była bardzo zła, skoro czerwień przebiła się przez poziom pudru. Mój rozum doradzał mi, abym uciekła, ale jakaś część mnie chciała zobaczyć co z tego wyniknie.

Nagle dziewczyna uspokoiła się. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na mnie spojrzeniem, który szeptał 'zabiję cię'.

- Ah, jakaż piękna pogoda. Ciepło jest, nieprawdaż? A tobie nie jest gorąco w tych ciemnych ciuchach? - spytała słodko.

Wiedziałam, że coś knuje, musiałam być na baczności. Ona była nieprzewidywalna.

- A tobie nie jest za gorąco z tą tapetą? Czyżby mózg ci się zgrzał od tej nawierzchni? - spytałam równie słodko.
I stało się to czego się nie spodziewałam. Vera pochyliła się nade mną - była o głowę wyższa w swoich butach - uśmiechnęła się i zerwała mój ciemny T-Shirt. Zerwała rękawy, poszarpała cały tył.

- Upss. - rzuciła mi koszulką w twarz i zaśmiała się,

Tego było za wiele. Stałam w białym staniku na środku boiska. Słyszałam chór śmiechów. Z oczu popłynęły mi łzy. Jeszcze nigdy mnie nikt tak nie upokorzył jak ta szlama. Agrrr. Ale zaraz skąd ja znam to słowo. E tam nie ważne. Czułam, że to bardzo obraźliwe wyzwisko, więc wykorzystałam to.

- Ej ty, szlamo! - zawołałam do Very.

Kiedy się odwróciłam, powrócił gniew i wściekłość z podwojoną siłą. Zaczęłam mruczeć coś pod nosem i stało się to... Dziewczyna upadła, dusząc się. Z jej ust zaczęły wypływać wielkie, obślizgłe, ohydne ślimaki bez muszel. Były zielone, że aż mnie zemdliło. Musiałam się odwrócić. Spojrzałam prosto w oczy Arianie. Jednak ona z przerażeniem patrzała na moją rękę. Czułam w lewej dłoni jakiś dziwny rodzaj ciepła. Łaskotało mnie. Czułam jakbym włożyła rękę w ogień, który pieszczotliwie lizał mój nadgarstek wraz z całą dłonią.
Spojrzałam w tym samym kierunku co Ariana. W lewej dłoni zwisała czarna koszulka. T-Shirt błyszczał się jasnoniebieskim płomieniem, to stąd to wrażenie. Jednak ogień nie był gorący.
Rzuciłam koszulkę na ziemię, a ona nagle stała się zwykłym ubraniem. Nie paliła się.
Ariana szybko przybiegła do mnie. Podniosłam koszulkę - była jak nowa. Nie miała żadnych uszkodzeń
Spojrzałam na przyjaciółkę.

- Co to było? - spytałyśmy w tym samym momencie.

 Jednak, żadna nie była w stanie odpowiedzieć na to pytanie.